Trajalo 3. zasjedanje AVNOJa

Na prijedlog saveznika, u februaru 1945. AVNOJ je proširen za članove iz Srbije, Crne Gore, Kosova i Metohije, koji nisu bili zastupljeni na drugom zasjedanju. AVNOJ je ponovo proširen krajem marta na 54 člana predratne jugoslavenske skupštine, kako su to zahtijevali Sporazumi Tito–Šubašić. Na konferenciji u Jalti Churchilli i Staljin raspravljali su o odlukama AVNOJ-a, te su odlučili da traže ratifikaciju svih odluka AVNOJ-a od buduće jugoslavenske ustavotvorne skupštine.

Istovremeno, Predsjedništvo AVNOJ-a je zaključilo da Sandžak ne treba da bude jedna od federalnih jedinica Jugoslavije. Zbog toga Zemaljsko antifašističko vijeće narodnog oslobođenja Sandžaka (ZAVNOS) podijelilo je regiju duž granice Srbije i Crne Gore, kao iz 1912, i raspustilo se, a njegovi vijećnici, iz srezova koji su pripali Srbiji i Crnoj Gori, pridružili su se u njihove skupštine. Antifašistička skupština narodnog oslobođenja Srbije (ASNOS) održala je prvu redovnu sjednicu od 7. do 9. aprila i izglasala je pripajanje Vojvodine, Kosova i dijela Sandžaka (pribojski, mileševski, zlatarski, sjenički, deževski i štavički srezovi) Federalnoj Državi Srbiji. Narodnooslobodilačko vijeće kosovsko-metohijske oblasti održalo je prvu redovnu sjednicu od 8. do 10. jula, a odgovarajuće tijelo Vojvodine zasjedalo je 30. i 31. jula, te su oba tijela odlučila da se regija koji oni predstavljaju pridruži Srbiji. Sve ove odluke potvrđene su na trećem zasedanju AVNOJ-a u augustu 1945. Do kraja mjeseca AVNOJ je raspravljao i odlučio o promjenama granica svih jugoslavenskih federalnih jedinica na osnovu odgovarajućih granica prije 1941. i prije 1918.

Treće zasjedanje AVNOJ-a održano je u Beogradu od 7. do 26. augusta 1945. u okviru pripreme Ustavotvorne skupštine. Ponovo je predsjedavao Ribar, a održan je u zgradi jugoslavenske skupštine. Parlamentarni izbori održani su 11. novembra, a ustavotvorna skupština je sazvana 29. novembra 1945. Narodni front Jugoslavije (NOF) odnio je ubjedljivu pobjedu, a Skupština je kasnije ratifikovala odluke koje je ranije donio AVNOJ.

Naslijeđe

AVNOJ je rezultirao porazom srpskog nacionalizma. U predratnoj Kraljevini Jugoslaviji Srbija je bila u dominantnom položaju. U poređenju sa predratnim stanjem, kao i teritorijom koju je Kraljevina Srbija držala prije Prvog svetskog rata, Srbija je izgubila Makedoniju i Crnu Goru. AVNOJ je vratio državnost Bosni i Hercegovini i postavio je kao ravnopravnu članicu uz ostale jugoslavenske federacije. Uspostavivši i potvrdivši granice, razdvojila je Srbe koji žive u BiH i Hrvatskoj od Srbije. Te granice se ponekad nazivaju i “granice AVNOJ-a”.

Godine 1945. ova situacija je izazvala zabrinutost među Srbima koji su se bojali da će biti podijeljeni među više jugoslavenskih konstitutivnih republika. Kao odgovor, Tito i jugoslavenski režim koristili su retoriku osmišljenu da umanje očigledan značaj unutarjugoslavenskih granica. Iako su granice AVNOJ-a prvobitno bile povučene kao administrativne granice, one su dobile na značaju kasnijom decentralizacijom i raspadom Jugoslavije. Srpski iredentizam preko granica AVNOJ-a bio je faktor koji je doprinio pobuni Srba u Hrvatskoj 1990. i ratu u Bosni i Hercegovini od 1992. do 1995.